Column: Straatverkopers kennen geen NEE

Vandaag werd ik aangesproken door een straatverkoper van een of ander zielig rescue-ranger-fonds. En zoals ik van mijn moeder geleerd heb. Laat ik mensen uitpraten en blijf ik beleefd.Ondanks dat ze me al een keer genaaid hebben met een jaar abonnement. Waar ik maandelijks 10 euro aan kwijt was. Laat ik hem rustig zijn verhaal doen. Collecte bussen vul ik graag. Maar het salaris van een kansloze schooier ga ik niet financieren.

In mijn achterhoofd wetende. Dat deze jonge man mijn tijd aan het verdoen is. En tevens het zijne. Bereid ik me voor op een ‘NEE, jullie hebben me al een keer genaaid - NEE, met jouw salaris kun je die ijsbeer ook redden – NEE, ik ga er niet voor zorgen dat jij je target haalt’ antwoord. Al zei ik gewoon ‘NEE sorry’. Nee bleek niet genoeg te zijn. Om deze fanatieke geld schooier weg te jagen. Terwijl ik verder liep en hij me achtervolgde als een loopse hond. Bleef hij maar door gaan met zijn zielige verhaaltjes. Maar mijn antwoord bleef rotsvast NEE. En niet dat ik even getwijfeld heb. Ook niet toen hij toe gaf dat hij zijn target niet ging halen vandaag. Uiteindelijk kwam ik van deze vervelende kerel af. Dacht ik althans.

Een paar uur later toen ik naar huis ging. Kwam ik hem weer tegen. Alsof hij het woord NEE niet kende. Begon hij weer te praten als Brugman. Deze jonge man was echt brutaal hoor. Een drammer eerste klas. Maar door het woord NEE werd hij steeds maar lastiger. Dus ik ging op een andere tour. Mijn zielig verhaaltje tegen het zijne. En ik won.

‘jonge man, ik ben een arme studente uit Nederland. Ik kan ook niet zwemmen. Daar heb ik geen geld voor. Dus óók niet voor een zielige ijsbeer die met de helft van jouw salaris op zwemles kan!’

Categories: Columns, Straatpraat