Ik heb altijd gedacht dat moeders zich nooit voor hun
kinderen schamen. Krijsende, jankende kinderen die stampend door de supermarkt
lopen. Niet luisteren of hun tong
uitsteken. Praatjes over pies, poep, tieten en blote konten. Vieze kleren en
vieze chocolade mondjes. Kinderen die midden in de stad in hun broek plassen. Moeders schamen zich er niet voor. Maar er is één
ding dat mama’s hoofd in een knalrode aardbei omtovert.
Als je rond half vier in de middag naar de supermarkt gaat,
kom je ze tegen. Hordes moeders met kinderen die allemaal de strijd aan gaan om
binnen 30 minuten weer buiten te staan. Het
liefst voor dat hun kleine dreumes
vervelend gaat worden. Ik was gister ook
rond half vier in de supermarkt. En er
gebeurde weer iets wat ik dagelijks hoor. Kinderen die hun moeder voor schut
zetten. ‘’ mam, die mevrouw die is echt dik he’’ Moeder
heeft binnen twee tellen een knal rood hoofd, doet net alsof ze het niet
gehoord heeft. En is dat wel zo. Dan verontschuldigd ze zich. Waarbij de dikke
mevrouwen altijd antwoorden ‘’ach, het zijn kinderen he’’. Dus zo erg is het
niet. Lijkt me. Ieder kind is gewoon direct. Dat is normaal, dus we nemen ze
het niet kwalijk.
Waarom schamen moeders zich hier zo erg voor? in plaats van
dat ze zich schamen voor ander soort gedrag van kinderen? Ik begreep het niet. Tot voor kort. Moeders schamen
zich voor één ding. Dat is de directe
babbel van hun kind. ‘’Kelly,
Kelly, kijk een Ninja Turtle. Een Ninja Turtle’’ Verward keek ik om me heen. Bedacht me nog
even snel hoe een Ninja Turlte er ook alweer uit zag. En daar kwam hij dan. Het
knalrode aardbeien hoofd. Voor het eerst in mijn leven schaamde ik me voor een
kind. Maar niet mijn eigen kind. Ik snap het gevoel van moeders nu. De Ninja
Turtle bleek een vrouw in een boerka te zijn.
